انسان هزاران سال است که با استفاده از اشکال مختلف جوشکاری ، به چسباندن و تعمیر قطعات فلزی می‌پردازد ، اما از قرن نوزدهم تکنیک‌های مختلفی برای این کار ایجاد شده است که هرکدام مزایا و معایب خاص خود را دارند.جوشکاری فرآیند پر سابقه در زمینه ساخت، فرم دهی و تعمیر مواد فلزی است که از دماهای بالا برای ذوب و ترکیب مواد استفاده می‌کند. روند جوشکاری صرفا دو قطعه را به هم متصل نمی‌کند ، بلکه با استفاده از گرمای شدید و گاهی افزودن برخی فلزات یا گازها، باعث می‌شود ساختارهای فلزی دو قطعه متفاوت به هم متصل شوند و در نتیجه یک قطعه جدید تولید کنند.

یکی از اصلی ترین ابزار جوشکاری ، ماده‌ای به نام پرکننده است. این ماده همانطور که از نام آن مشخص است، به عنوان پر کننده یا منبع مواد مذاب، در جهت تسهیل در شکل گیری یک پیوند قوی بین فلزات پایه مورد استفاده قرار می‌گیرد. در بیشتر فرایند جوشکاری نیز به نوعی سپر نیاز است تا هم از قطعات اصلی و هم از ماده پر کننده در برابر اکسیداسیون در طی فرآیند جوشکاری محافظت کند.جوشکاری با استفاده از منابع مختلف انرژی قابل انجام است. این منابع ممکن است شامل اشتعال گاز ، قوس الکتریکی ، لیزر، پرتو الکترون، اصطکاک و فرا صوت باشند.